هفته ی معلم گرامی باد

تقدیم به همه ی معلمان دلسوز و زحمتکش ایرانی

معلم ای فروغ جاودانی، معلم مهر پاک آسمانی

معلم ای چراغ راه دانش، معلم آیه های مهربانی

مرا ازجهل و نادانی رها کن، مرا باعلم و ایمان و خدا کن

بیا ای گل تو از گهواره تا گور، مرا باعلم و دانش آشنا کن

بیا ای گل تو از گهواره تا گور، مرا باعلم و دانش آشنا کن

دلی شفاف چون آیینه داری، محبت و صفا در سینه داری

اگر داری گهی اخمی به چهره، ولی بی شک دلی بی کینه داری

معلم ای بهار آفرینش، تو هستی افتخار آفرینش

معلم ای بهار آفرینش، تو هستی افتخار آفرینش

تو هستی گوهر نایاب دریا، عجب دارم ز کار آفرینش

معلم ای فروغ جاودانی، معلم مهر پاک آسمانی

معلم ای چراغ راه دانش، معلم آیه های مهربانی

مرا ازجهل و نادانی رها کن، مرا با علم و ایمان و خدا کن

بیا ای گل تو از گهواره تا گور، مرا با علم و دانش آشنا کن

دلی شفاف چون آیینه داری، محبت و صفا در سینه داری

اگر داری گهی اخمی به چهره، ولی بی شک دلی بی کینه داری

تو می خواندی الفبای رشادت، تو گفتی راه ایمان و سعادت

به مردانی که رفتند عاشقانه، تو دادی درس ایثار و شهادت

به مردانی که رفتند عاشقانه، تو دادی درس ایثار و شهادت

شعری از ایرج میرزا

گفت استاد مبر درس از یاد

یاد باد آن چه مرا گفت استاد

یاد باد آن که مرا یاد آموخت

آدمی نان خورد از دولت یاد

هیچ یادم نرود این معنی

که مرا مادر من، نادان زاد

پدرم نیز چو استادم دید

گشت از تربیت من آزاد

پس مرا منت از استاد بود

که به تعلیم من استاد استاد

هر چه می دانست آموخت مرا

غیر یک اصل که نا گفته نهاد

قدر استاد نکو دانستن

حیف استاد به من یاد نداد

آن که نقاش است و نقشی ساخته

با قلم طرح نویی انداخته

در مسیر واژه های دوستی

سطر سطری زآشنایی داشته

آنکه چون اسطوره های پارسی

عین و لامی را به میم افراشته

هم ردیف انبیاء و عارفان

پوششی بر جهل جاهل بافته

آنکه آهنگ و کلامی دل ربا

از برای درس خود آراسته

چشمه های معرفت جوشد ز او

دانشی از حد فزون انباشته

لحظه هایش پر شده از خاطرات

خاطراتی که زدل جان باخته

هرچه از عطرش ببویم کم بود

او گلستان ها ز گل ها کاشته

آنکه معمار است و الگوی همه

لاله ای بر قلب خود بگذاشته

با سلاح علم در راه مراد

چون جلوداران به کفران تاخته

آن معلم آن مربی آن که او

از فنونش عالمی پرداخته

او عزیز است و مقامش پاس دار

چونکه یزدان نام او بنگاشته

عارف آن باشد که چون قطعه زمین

هرکسی او را لگد انداخته

یعنی از زهد و کلام و علم او

ذره ای از دانشش برداشته

پاینده باد ایران

روز گاری جهل بر جانم نشست

جهل تیره چهره جانم شکست

آمدی با صبر و مهر و یک قلم

تیره جان مرا تو دم به دم

با شکیبایی چه نیک آراستی

جهل را درمان شیرین کاستی

ای فرشته آمدی دیوم رمید

اقرا رحمان به جانم پر کشید

من نمی دانم پرید از خانه ام

تا کنار شمع تو پروانه ام

تو معلم شعله جان منی

فصل دردم قرص درمان منی

من تمامی خاکم و گل می شدم

بسته دنیا و منزل می شدم

تو مرا منزل سمایی کرده ای

از نهایت رو نمایی کرده ای

از زمینم برده ای تا سوی او

لایق تو جنت و مینوی او

شعر از علاء الدین عزیزی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط maryam pejoman در 2:53 بعد از ظهر | |